एउटा जिउँदो प्रेमपत्र
लेख्नै परेपछि
किन नलेखुँ तिम्रो साश्वत नाम
र गुमनाम ठेगानामा – घाईते शब्दहरु ।
सुन्दरताको ऐश्वर्य लिएर
मेरो छातिको फाँट भत्काएर तिमी बगिरहदा पनि
जिर्ण किनाराको बैशाखी बनेर दिएकै हँु सहारा ।
बादलका सपना बोकेर
उडिरहँदा पनि – उन्मुक्त आकाशमा तिमी
बाटो देखाएकै हुँ – अजंग पहाड बनेर ।
आफैलाई काँडा बनाएर पनि
थपिदिएकै हुँ कोमलताको उपमा तिमीलाई ।
म उहि र उस्तै
चुपचाप, मौन र निरिह छु – चोकको सालिक झै ।
झारेर रहरका रँगिन फूलहरु
धेरै प्रतिक्षाका बसन्तहरु यसै गुमाएको छु मैले ।
आज लेख्नै परेपछि
किन छुटाउनु – तिमीले गुलाबको ओत लागेर
विश्वासमा कर्द हानेर भागेको कुरा ।
दिएर सम्बन्धको प्रेमिलो बेलुन
आफैले फुटाई दिएर हाँसेको कुरा ।
अचेल
जिन्दगीको गमलामा टुसाएको
ममता भाँचेर तिमीले रोपेकी छौ रे– ऐँजेरु ।
हरदम मुस्कुराउने ओठ जस्तो
बेगम्बेली मासेर बनाएकी छौ रे – फलामको गेट ।
र पालेकी छौ रे – जापानी कुकुर ।
तिमीसम्म नपुग्ला यो मुटुको प्रतिलिपी ।
मेरो सानो दर्दको झरीले
तिम्रो विशाल पृथ्वी नभिज्न सक्छ ।
तर लेख्नै परेपछि
किन छुटाउनु – म जिउँदो रहेको सत्य
र तिम्रो मृतक छुन्मुनाहट नियालिरहेको कुरा ।
@Nabin Abhilashi
http://www.khasskhass.com/new/main.php?action=view_detail&id=1461
Comments
Post a Comment